کد مطلب:33553 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:97

آدمی باید به رشته ای چنگ بزند كه در خور اتكاء و پایدار باشد. و شرطش مستقل بودن آن از آدمی ست. خداوند این رشته ی پیوند را در این عالم آویخته است.

حمدلله كین رسن آویختند (مثنوی، دفتر دوم، بیت 1278)

سر این رشته به دست خداوند است و اگر آدمی به آن نیاویزد، رها و فرو افتاده خواهد بود. لذا اگر بناست پیوندی برقرار شود، باید از این سو باشد.

[صفحه 127]

«نگاه دار سر رشته تا نگه دارد». كه تكیه گاه از آن سو محكم و استوار است.

مولوی در قصه ی موسی (ع) و تجلی خداوند بر او، هنگامی كه از به سخن آمدن آن درخت و لرزش آن كوه سخن می گوید، ما را ملامت می كند:

جان پذیرفت و خرد اجزای كوه
ما كم از سنگیم آخر ای گروه؟

(مثنوی، دفتر دوم، بیت 1333)

نه ز جان یك چشمه جوشان می شود
نه بدن از سبز پوشان می شود

نه صدای بانگ مشتاقی درو
نه صفای جرعه ی ساقی درو

كو حمیت تا ز تیشه و ز كلند
این چنین كه را به كلی بركنند (...)

چون قیامت كوهها را بر كند
بر سر ما سایه كی می افكند

(مثنوی، دفتر دوم، ابیات 1335 و 1337)

صفحه 127.